Γράφει ο Δημήτρης Πέττας Bsc (Ph. Ed), M.Ost

Οστεοπαθητικός, Γυμναστής αποκατάστασης.

Με τον όρο κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου ή απλά δισκοκήλη αναφερόμαστε στην διαδικασία οπου το εσωτερικό μαλακό περιεχόμενο του δίσκου “γλιστρά” προς τον σπονδυλικό σωλήνα, πιέζοντας ή και παγιδεύοντας πλήρως μία ή περισσότερες νευρικές ρίζες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργείτε φλεγμονή στην περιοχή και συνεπακόλουθα, πόνος.

Οι δισκοκήλες είναι τόσο συχνές που επιδημιολογικά στατιστικά έχουν δείξει πως το 80% από εμάς θα υποστούμε δισκογενή πόνο τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας. Ανα τα χρόνια έχουν υπάρξει πολλές θεωρίες σχετικά με την βέλτιστη αντιμετώπιση αυτής της πάθησης, γεννώντας έτσι πολλούς μύθους οι οποίοι χάρη σε μεγάλες κλινικές μελέτες, έχουν αρχίσει να απομυθοποιούνται. Οι τρείς μεγαλύτεροι μύθοι που επικρατούν ακόμα και σήμερα, παρουσιάζονται παρακάτω.

1. Το χειρουργείο είναι η μοναδική ή η καλύτερη λύση

Με την εξέλιξη της ενδοσκοπικής χειρουργικής, η αλήθεια είναι ότι το χειρουργείο αποτελεί πλέον μια αρκετά αποτελεσματική και σχετικά ανώδυνη θεραπευτική επιλογή η οποία πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν σε συγκεκριμένους ασθενείς. Παρ ‘όλα αυτά, η συντηρητική θεραπεία στις περισσότερες περιπτώσεις έχει τα ίδια αποτελέσματα, με τον ασθενή να λαμβάνει ενεργό μέρος στην θεραπευτική διαδικασία, το οποίο συνήθως οδηγεί σε έναν πιο υγιή τρόπο ζωής.

Η οστεοπαθητική σε συνδυασμό με ειδικό ασκησιολόγιο, εξατομικευμένο για κάθε ασθενή είναι αποδεδειγμένα η καλύτερη συντηρητική επιλογή. Γενικές συμβουλές όπως ”δυνάμωσε τους κοιλιακούς και τους ραχιαίους” δεν πρόκειται να βοηθήσουν τον ασθενή. Το πρόγραμμα θεραπευτικής άσκησης πρέπει να χορηγείται μετά από εξέταση ολόκληρου του σώματος από τον οστεοπαθητικό και να είναι προσαρμοσμένο στα ευρήματα της κλινικής εξέτασης και τους στόχους των θεραπειών. Το χειρουργείο πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν όταν υπάρχουν τα παρακάτω συμπτώματα:

α)Επίμονος πόνος που δεν ανταποκρίνεται στη συντηρητική αντιμετώπιση μετά από 4-8 εβδομάδες

β)Αδυναμία των κάτω άκρων που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την κίνηση και την καθημερινότητα του ασθενή

γ)Έντονο μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα στα άνω ή κάτω άκρα

δ)Αδυναμία ελέγχου της ούρησης ή της αφόδευσης

2. Οι απεικονιστικές εξετάσεις θα δείξουν την αιτία του πόνου.

Οι απεικονιστικές εξετάσεις και κυρίως η μαγνητική τομογραφία θεωρείται η gold standard διαγνωστική επιλογή για την ανίχνευση “ανωμαλιών” στην σπονδυλική στήλη και τους δίσκους. Το πρόβλημα όμως με τα αποτελέσματα μιας μαγνητικής τομογραφίας είναι ότι οι “ανωμαλίες” που εμφανίζονται μπορεί στην πραγματικότητα να μην είναι η αιτία του πόνου. Νέες κλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι άτομα χωρίς καθόλου συμπτώματα μπορεί να έχουν παρόμοια ευρήματα (κήλες, στενώσεις κλπ.) σε μαγνητική με ασθενείς που αντιμετωπίζουν χρόνιο και έντονο πόνο. Επομένως, πρέπει να γίνεται σε κάθε ασθενή οστεοπαθητική αξιολόγηση για την ανίχνευση άλλων βιομηχανικών και παθοφυσιολογικών λόγων που πραγματικά οφείλονται για τον πόνο.

3. Οι ενέσεις και τα φάρμακα έχουν μακροπρόθεσμα οφέλη

Αυτός ίσως είναι ο μεγαλύτερος μύθος που επικρατεί ακόμα γύρω από αυτό το θέμα. Μυοχαλαρωτικά, κορτιζόνη, παυσίπονα και σχετικά “κοκτέιλ φαρμάκων” μπορούν στην καλύτερη περίπτωση να ανακουφίσουν προσωρινά τα συμπτώματα. Κλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι μέχρι και αυτά τα βραχυπρόθεσμα οφέλη δεν παρατηρούνται σε πολλούς ασθενείς. Η φαρμακευτική θεραπεία λοιπόν πρέπει να συνοδεύεται πάντα από μυοσκελετική συντηρητική θεραπεία για καλύτερα και πιο μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.